Náttúruvakningarsamkona

Það besta við Nattúrutónleikana sl. laugardagskvöld var að þetta voru ekki bara tónleikar, ekki bara tónlistarsamkoma heldur var tilgangurinn með öllu saman alltaf ljós. Í stað þess að vera með endalausar ræður og yfirlýsingar ræddu menn lítið um náttúruvernd, tónlistarmennirnir nánast ekkert, en létu myndskeið á milli atriða tala, sýndu skýringarmyndir, línurit og landslagsmyndir. Það var gríðarlega áhrifamikið og því áhrifameira sem leið á tónleikana. Það var óneitanlega gaman að heyra fimm þúsund manns baula á Friðrik Sophusson og Landsvirkjun og víst að þær Sif Friðleifsdóttir og Valgerður Sverrisdóttir eru ekki hátt skrifaðar hjá þeim ungmennum sem sóttu tónleikana, sérstaklega þó Sif enda klaufalegum yfirlýsingum hennar gerð góð skil. Smám saman urðu tónleikarnir að vakningarsamkomu

Það var ævintýralegt hve vel allt var heppnað, hve hratt gekk að skipta út sviðsbúnaði milli atriða og í raun hve kvöldið var vel upp sett, vel skipulagt hvað varðar hljómsveitir. Grímur Atlason og sviðsstjóri stóðu sig frábærlega. Það eina sem ég saknaði var ein eða fleiri unghljómsveitir, til að mynda Mammút eða Jakobínarína, og líka hefði mátt gefa þeim NBC félögum eða Forgotten Lores færi á að láta í sér heyra, til að mynda með Hjálmum eða Ghostigital.

KK byrjaði kvöldið mjög skemmtilega, sérstaklega fannst mér fyrsta lagið gott hjá honum. Fólk tók honum líka vel og gaman hvað unga liði virtist þekkja Paradís vel.

Björk og Zeena Parkins voru ekki síður góðar, sérstaklega fannst mér Generous Palmstroke frábærlega flutt. Múm voru venju fremur frábær. allt gekk upp hjá þeim og inpromptu kór, sem kallaður var víst saman með litlum fyrirvara, stóð sig með prýði, hvort sem hann var að humma, spila á bjöllur eða syngja með. Skildist á Kristínu Björk að kórinn ætlaði að halda hópinn og fá menn til að semja fyrir sig lög eða tónverk sem er frábær hugmynd.

Sigur Rós spilaði Heysátuna og gerði það vel, ætla víst að spila hana fyrir Conan O'Brien í næsta mánuði. Þeir eru greinilega búnir að æfa það vel - takturinn á hreinu.

Mikið var gaman að sjá Möggu Stínu á sviði aftur þó hún væri að spila eldgömul lög. Það er tími til kominn að hún snúi sig í gang aftur, kalli saman heimsmeistarana og búi til nýja tónlist. Fílahirðirinn frá Súrinn var í frábærri útsetningu og sungið af mikilli tilfinningu. Björgvin Gíslason fór á kostum á sítareinn. Mikið er gaman að hann sé kominn upp úr kjallaranum og vonandi á maður eftir að sjá meira af honum.

Aðal rokkband kvöldsins var Rass, greinilegt að unglingarnir kunnu vel að meta andstöðurokkið því þeim var innilega fagnað, aðallega þó Óttarri sem átti eftir að koma tvívegis á svið til viðbótar, fyrst með Dr. Spock, sem tók því miður bara eitt lag, og svo með Ham. Meira um það síðar.

Það fór ekki á milli mála þegar Damien Rice kom á svið að fyrir mörgum var hann aðalnúmer kvöldsins. Hann er fínn lagasmiður með einkar innilega og ljúfa rödd. Mér fannst hann full daufur framan af en svo setti hann í gang með miklum látum í lokalaginu og rokkaði sem mest hann mátti á kassagítarinn vel studdur skælifetlum.

Mugison var einn með gítarinn til að byrja með, en kallaði svo á Hjálma og tók með þeim eitt lag. Hann fór á kostum pilturinn og vakti mikla hrifningu viðstaddra, sérstaklega þegar hann tók sólóið sitt. Gríðarleg útgeislun.

Hjálmar voru eitt besta band kvöldsins, hápunktarnir reyndar Hjálmar, Rass og Múm. Sérstaklega var flutningur þeirra Húsið hrynur magnaður og mjög viðeigandi á þessum stað þar sem kalkaða gröfin Landsvirkjun var í aðalhlutverki.

Gaman þótti mér að sjá hve fólk var ringlað yfir Ghostigital, skildi ekki hvar var í gangi framan af en fór svo smám saman að komast í samband. Bibbi var gríðarhress og dansaði af list og stýrði fjöldaklappi. In Cod We Trust var frábært hjá þeim fannst mér. Damon Albarn spilaði smá melódíku í In Cod We Trust og síðan flutti hann nýtt lag með þeim félögum þar sem sungið var um land og ál. Ekki merkilegt lag en fínt á þessum stað og þessari stund.

Ólíklegt þykir mér að margir viðstaddra hafi nokkurn tíman séð Ham spila, nema þá þeir sem mættu á fyrri Rammstein-tónleikana. Partíbær (The Groove of Hafnir City) er löngu orðið klassískt lag og eftirminnilegt er ég heyrði Buttercup spila það eitt sinn fyrir löngu. Mér fannst þó upphafslag þeirra félaga að þessu sinni enn betra, Rape Machine hét það á demóum en fékk síðan nafnið Animalia. Það var aðeins frábrugðið frumgerðinni, sérstaklega í viðlaginu (engin Super Maxima-gól) og eins var 2000 talsvert breytt. Alltaf gaman að sjá Ham og Sigurjón Kjartansson er mesti riffsmiður íslands.

Bubbi Morthens og Egó áttu svo lokaorðið að þessu sinni og mættu á svið með látum. Bubbi var ekki að keyra á fullum krafti, nýstiginn uppúr veikindum, en það var þó kraftur í honum. Þeir félagar beittu líka flugeldasprengingum af kappi og vel til fundið. Sérstaklega var sjónarspilið mikið í Fjöllin hafa vakað, sem er náttúrlega virkjanalag eða í það minnsta í samhengi kvöldsins. Merkileg hvað krakkarnir, sem almennt voru ekki fædd þegar Egó-lögin komu út á sínum tíma, kunnu textana vel, upp á tíu sýndist mér.